امید من کرم توست
گر گیریم از گنه به فردا ای دوست
من گیرمت از کرم که جود از تو نکوست
از تو همه بخشش آید، از من همه جرم
از کوزه همان برون تراود که در اوست

حاشا، حاشا ...
عمری است به لطف داده ای عادت من
بنواخته ای دل پر از حسرت من
با سابقه ی این همه رحمت، فردا
حاشا که دهی ز کرده ها خجلت من