- شكوه ديريناي بنده‌ي كمينه‌ي تو شهريارهاخاك ره تو تاج سر تاج دارها
- شكوه ديريناي بنده‌ي كمينه‌ي تو شهريارهاخاك ره تو تاج سر تاج دارهااي آدميـّت از تو سرافراز و مفتخراي در ره تو خاك نشين شهسوارهاخود صادقي و راهبر صادقان تويياي مايه ي اميد دل بي قرارهااي حجـّت ششم، كه گشوده ز شش جهتچشم اميد سوي تو اميدوارهاچون آيدم به ياد، شكوه زمان توبالم به خود چو تازه گل نو بهارهاپرورد مكتب تو بس آزاده مرد راهر يك امير قافله‌ي بخت يارهابرنامهي تو بود بهین رمز پیشرفتسرمايهي بزرگي و عزّ و وقارهابرنامهي تو ساخت به كوتاه مدّتيمرداني استوارتر از كوهسارهااكنون چو آورم به نظر وضع شيعه راريزد اسف به خرمن جانم شرارهازين خواري شگرف و پريشاني عظيملرزم به خود چو بيد لب جويبارهااز بعد آن شكوه، چنين سرفكندگيبگشايد از دو ديده‌ي من چشمه سارهاوايا بـه مـا كـه گنـج به دستيـم و دسـت فقرسوي كسان كشيده سر رهگذارهادر دست ماست مايه‌ي بيداري جهانخود غافلانه غرقه به خواب و خمارهاگنجينه زير پاي و چنين مفلس و گداي!انگيزد اين غم از دل و جانم غبارهااي پيشواي مذهب حق، اي امام خلق!ما را ببين به پيش رخت شرمسارهاتو خواستي كه شيعه‌ات از دانش و كمالتابد چو فجر بر افق روزگارهاتو خواستي كه شيعه به هر عصر پروردچون جابر و هشام و معلّي هزارهاتو خواستي به جامعه سالار و سر بوَدهر فرد شيعه‌ي تو ز شايسته كارهاگفتي كه در امانت و ايمان و راستيبايد كه شيعه كسب كند افتخارهاگفتي نه از منند كساني كه در عملدارند از طريقه‌ي تقوي فرارهاگفتي چنان و خواستي آن سان، ولي ببينآورده بار، شيعه‌ات اكنون چه عارهابنگـر كـه دست چيـره‌ي اغيـار بسته استبرگردنش به خواري و ذلـّت فسارهااين قوم ساده، پاي به بند است و ديگراناز پاي خود گسسته همه پود و تارهااين قوم مرده دل، همه ناكام و ديگراناز علم و صنعت و عظمت كامكارهاآخر چه شد که شاهسواران عرصه هاچون کودکان شدند همه نی سوارها ؟!آخر چه اوفتاد که آن قوم مقتدرآسان گذاشتند ز کف، اقتدارها؟اي شيعه! گـر جـلالـت ديـرينـت آرزوسـتبايد كه بازكرد ز سر اين فسارهابايد كه برفراشت قد خويش مرد واربا خائنان نمود به جان كارزارهابايد چو برق، قلب سياهي دريد و رفتبايد ز راه خويش درو كرد خارهاجهل و هوس دو دشمن ديرين عزّتندبايد كه ره نداد بدين نابكارهاآورد بايد از ره سعي و عمل به دستباز آن شكوه و قدرت و آن افتخارهاورنه بدين صفت كه « شفق» بيندت كنوندارد امام از تو بسي انزجارهاتهران، 22/8/49، برابر با سيزدهم رمضان يك هزار و سيصدو نود قمري
- صلح پر اسرارالا ای عقل و دین را نورِ دیده!
الا ای از دو عالم برگزیده!
- به مناسبت ايـّام شهادت سبط بزرگ پيامبر، امام مجتبي(علیه السلام) شعر زير که به مقام بلند و فضائل ارجمند آن امام و به شمه‌اي از اسرار صلح و در پايان به شهادت آن حضرت اشاره‌اي دارد، تقديم مي‌گردد. به مناسبت ايـّام شهادت سبط بزرگ پيامبر، امام مجتبي(علیه السلام) شعر زير که به مقام بلند و فضائل ارجمند آن امام و به شمه‌اي از اسرار صلح و در پايان به شهادت آن حضرت اشاره‌اي دارد، تقديم مي‌گردد.صلح پر اسرار
الا ای عقل و دین را نورِ دیده!
الا ای از دو عالم برگزیده!
الا ای بر جهان، سالار و سروُر!
الا ای دست پرورد پیمبر!
الا ای افتخار سربلندان!
نوازش بخشِ جان دردمندان!
الا ای بی نهایت خوب و نیكو!
حسن نام و حسن خوی و حسن رو
تو از احسان بلند آوازه باشی
كتاب جود را شیرازه باشی
تو باشی مهر روشنگر در آفاق
ز حلمت زنده دین و داد و اخلاق
بْوُد چشم امید دل به سویت
جمال آدمیـّت ز آبرویت
تو باشی مایه‌ی امّید عشّاق
دل و جان بر درت استاده مشتاق
نجنبد خامه در مدحت كه شد مات
من و وصف رخت؟! هیهات هیهات
فلك سرگشته از حلم تو باشد
جهان در حیرت از علم تو باشد
اگر علمت نبود ای چشمه ی نور!
حقیقت در سیاهی بود مستور
نبود ار نقش حلمت در زمانه
فضیلت محو می شد جاودانه
وگر صلحت نبود ای مصلح دین!
نبود امروز نامی هم ز آیین
نباشد صلح تو در ارزیابی
كم از صدها قیام انقلابی
كه صلحت بذر صد جنگ و ستیز است
به زیر این سكون، صد رستخیز است
عیان از بذر صلحت صد شجر شد
همه از بار نهضت بارور شد
تو كردی با سلاح صلح مرموز
سیه چون شب به چشم اهرمن، روز
پس از این صلح شد طاغوت خود كام
ذلیل عالم و رسوای ایـّام
بوَد هر كس به راز صلحت آگاه
نخواند صلحت الا بهترین راه
بهین ره از پی آموزش خلق
خودآگاهی، تشكّل، بینش خلق
نبود این صلح، صلح اندر ترازو
كه بود آتش بس و تجدید نیرو
خرد داند كز آن صلح پر اسرار
ره رزم حسینی گشت هموار
بلی این صلح از آن نهضت جدا نیست
كه راه هر دو جز راه خدا نیست
اماما! جان فدای شرح صدرت
فسوسا كین جهان نشناخت قدرت
ندیدی غیر آزار از زمانه
دلت تیر بلا را شد نشانه
دریغا غصّه ها نای تو بستند
دلت را كرده خون، جان تو خستند
چنان شد غرق خون آن قلب آگاه
كه از لب ریخت خون در طشت، ناگاه
چو زهر كین به كامت آتش افروخت
از آن آتش زبانت تا جگر سوخت
شود داغ دلم هر لحظه تازه
ز بیدادی كه رفتت بر جنازه
تو گویی تیر هم زین غم دلش سوخت
كه آمد گرم و خود را بر تنت دوخت
« شفق» از دیده خون ریزد هماره
به یاد طشت و قلب پاره پاره - سایه ی لطفدرود پاك بر پيغمبر پاك
كه روشن كرد نورش عالم خاك - سایه ی لطف
درود پاك بر پيغمبر پاك
كه روشن كرد نورش عالم خاك
درِ رحمت به روي خلق بگشود
جهان در سايه ي لطفش بياسود
بداد از فيض قانون خدایی
خلايق را ز گمراهي رهايي
جهان را كرد از آلودگي پاك
زمين از نور او شد به ز افلاك
غبار خاك راهش از فلك به
غلام كمترينش از ملك به
ازل را تا ابد عقل ار كند سير
پرد در جستجو تا عرش از اين دير
نيابد همچو او هيچ آفريده
كه چشم دهر چون ذاتش نديده
چه كس را زهـره تا گويد ثنايش؟!
چه باشد عقل تا سنجد بهايش؟!
چو سيمرغ اندر اين جا بال ريزد
ز چون من پشه‌اي آخر چه خيزد ؟! - نور حراقلّه ها بس كه بلند است و دراز
زده سر بر فلك آبي رنگ - نور حرا
قلّه ها بس كه بلند است و دراز
زده سر بر فلك آبي رنگ
كوه‌ها بس كه برافراشته سر
بس كه پيرامن هم صف زده تنگ
باد را بسته شده راه فرار
مانده مبهوت و نموده ست درنگ
***
صخره ها بي حركت بر سر راه
در‌ّه ها ساكت و آرام و خموش
رفتـه در بهت فـرو كـوه حرا
اوفتاده ست طبيعت، مدهوش
با همه شورش و غوغا هستي
اندر اين مرحله افتاده ز جوش
***
همچو ماري كه شود حلقه، ز دور
راه پرپيج و خمي جلوه گر است
و آن ره از در‌ّه عيان تا دل كوه
دگر آن جا چو رسد بي اثر است
گه به گه زين ره باريك كسي
سوي خلوتكده‌اي رهسپر است
***
غاري آن جا بُوَد اسرار آميز
كه بُوَد از نظر خلق به دور
اندر آن غار سياه آرامد
گاهي آرام، يكي چشمه‌ي نور
همچو مهري كه كشد چهره به كوه
پاكمردي شود آن جا مستور
***
گه در آن غار سيه ساعت ها
سر انديشه نهد بر زانو
گه در آيد نگرد سوي افق
باز در فكر رود سخت فرو
هست از شيوه ی چشمش پيدا
كه خيالش بود اندر تك و پو
***
او نگنجد به زمين و به زمان
مي رود تا كه شود عرش نشين
مي شود دور از اين عالم خاك
تا نهد پا به سر چرخ برين
اين بهشتي ملك عرش مقام
سخت تنگ آمده از اهل زمين
***
كعبه‌ي حـق شـده بتخانـه درسـت
تا به سر مكّه فرو رفته به ننگ
نه فقط مكّه، همه روي زمين
شده از خون ضعيفان گلرنگ
چه كند گر نبرد رخت به كوه
نتوان كرد در اين شهر درنگ
***
روزي از غيب تو گويي تابيد
پرتوي نافذ و احساس انگيز
ديد در منظر خود نوري تند
يافت در جان شرري صاعقه ريز
چون نظر كرد به آفاق سپهر
ديد يك صورت اسرار آميز
***
ناگهان سوي محمـّد دستي
شد از اين نادره موجود، دراز
بازويش را بگرفت و بفشرد
گفت: هان كن به قرائت آغاز
گفت احمد كه: چه خوانم؟ گفتا:
خوان به نام مُلِك بنده نواز
***
ناگه اين صحنه به هم ريخته شد
شد عوض پرده و شد وضع، دگر
باز شد ساده و عادي آفاق
بود در جاي، همان كوه و كمر
شد بدين گونه محمـّد مبعوث
گشت از جانب حق پيغمبر
***
آمد از كوه به زير آهسته
ليك درياي دلش طوفاني
ريخت از پيكرش انوار جلال
تافت صد شعله اش از پيشاني
چون بشد وارد كاشانه ی خويش
خانه شد مهر صفت نوراني
***
در همان دم كه برانگيخته شد
زنده مي گشت طبيعت ز بهار
مهر بر عالم افسرده‌ي خاك
گرمي و نور همي كرد نثار
خواست حق كز دم پيغمبر نيز
مردم خفته نمايد بيدار
***
كَم كَمك شد به محمـّد نازل
سنّتي محكم و ديني جاويد
ديني آسان و فضيلت پرور
پايه‌ي عدل و اساس توحيد
طرفه ديني همه حكمت، همه علم
روشني بخش جهان چون خورشيد
***
بود از پرتو اين دين كه نبي
گمرهان را بسي آورد به راه
فطرت خفته برانگيخت ز خواب
دل غفلت زده را كرد آگاه
ساخت ز ان مردم نادان و اسير
ملّتي عالِم و آزادي خواه - سیمای محمـّد«ص»بيند چو خدا در رخ زيباي محمّـد
دل سير نگردد ز تماشاي محمّـد - سیمای محمـّد«ص»
بيند چو خدا در رخ زيباي محمّـد
دل سير نگردد ز تماشاي محمّـد
يزدان, صدف ارض و سما خلق نفرمود
الاّ ز پي گـوهر والاي محمّـد
چون خواست خدا حسن رخ خويش ببيند
كرد آينه، آراسته سيماي محمّـد
صد پلّه به بام شرفش مانده كه جبريل
مانَد عقب از سير دلاراي محمّـد
از كنگره‌ي عرش الهيست فراتر
خاك از شرف پاي فلك‌ساي محمّـد
اين معجزهاش بس كه شود زنده‌ي جاويد
هر مرده دل از نام فرحزاي محمّـد
سرچشمه‌ي انوار الهيست روانش
گنجينه‌ي عرفان، دل داناي محمّـد
سودايي او باشم و سودا ننمايم
با هر دو جهان گوهر سوداي محمّـد
در حشر كه دست همه كوتا ست ز چاره
دست من و دامان تولاّي محمّـد
قم ، فروردين 1336
